Direct taalgebruik, erg onduidelijk

Direct taalgebruik, het is helemaal in. Politici krijgen er prijzen voor, op straat sloven we ons uit om onze mening over onze medemens vooral direct te verwoorden. Direct is duidelijk, vinden veel mensen. En wie tegen de botheid is waarmee dat gepaard gaat, die praat met meel in de mond. Of niet?

Een klein voorbeeld:
Ik liep door een winkel. In een van de paden stond een vrouw met een kinderwagen met baby. In het stukje pad dat nog vrij was stond haar iets oudere dochter geïnteresseerd naar de schappen te kijken.
De vrouw zag dat ik er niet langs kon. Nog voor ik iets kon zeggen draaide ze zich naar haar dochter en zei: 'Hé, schuif eens een eind op met je dikke reet.'

Waar het me even niet om gaat is of dit aardig is of niet. En of ze niet beter zelf aan de kant had kunnen gaan. Wat ik me afvroeg: hoe duidelijk is dat directe taalgebruik nu?
Als ik even in het hoofd van dat kind kruip komen er vooral heel veel vragen in mij op. Waarom moet ik een eind opschuiven? Waarheen? Hoe ver? En vooral: vindt mama nu echt dat ik een dikke reet heb? Niet echt het soort denkprocessen dat snel tot effectieve actie leidt.

Waarom niet gewoon: 'Sanne, kom eens bij mama, dan kan die meneer erlangs.'
Heel vriendelijk, heel duidelijk, heel effectief.

Hard werken aan nieuwe producten

Al een tijdje worstelde ik ermee hoe ik mijn diensten verkocht kon krijgen. Ik was absoluut overtuigd van mijn kwaliteiten, en mijn klanten waren tevreden. Maar training en coaching lijkt soms iets heel ongrijpbaars, en om daar een helder en concreet verhaal bij te hebben dat mensen duidelijk maakt wat het hen kan opleveren, dat valt niet mee. En dat merk je in het aantal nieuwe klanten.
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met het creëren van concrete producten, die een concrete doelgroep echt helpen bij de concrete vragen waar ze mee zitten.
Het is keihard werken, en heel spannend om te kijken wat eruit gaat komen. Ik verwacht begin maart 'live' te gaan.

Over de maakbaarheid van het geluk

Voor sommigen een opluchting, voor anderen misschien een tegenvaller (dat halfvolle glas, weet je). Er schijnt research te zijn gedaan naar de mate waarin we ons eigen geluk kunnen beïnvloeden. Wat blijkt?
50% van ons vermogen tot geluk is genetisch bepaald.
10% ligt in de omstandigheden.
40% is het gevolg van onze bewuste acties.

Veertig procent (plus nog een paar procent invloed op de omstandigheden) als we uit onze luie 'het-zit-in-mijn-genen-ik-ben-nu-eenmaal-zo' stoel komen. Ik doe het ervoor!

En dan te bedenken dat er nog veel meer is om naar te streven dan geluksgevoel. Toewijding, zingeving, groei, kunst, ik noem er maar een paar.