Er kwamen meer opdrachten dan verwacht, en ik moest me inlezen op nieuwe onderwerpen. Ook de emoties na het overlijden van mijn vader vorig jaar maakten dat ik wat selectief met mijn energie was.
Maar de leukste 'tijdrover' was de voorbereiding van mijn huwelijk. Op 7 september zijn mijn lief en ik getrouwd. En o, wat is dat veel werk, zelfs als je het ongedwongen wilt, en o, wat is het de moeite waard.
Een koor dat je toezingt, een vriend die vioolspelend rondloopt, kinderen die duiven knutselen, trotse moeders, kaarsen voor de vaders, drie prachtige bruidsmeisjes, een nichtje dat trots de ringen aanreikt, familieleden die de taart bakken, de foto's maken en de jurk versieren, een koster die een geweldig cateraar blijkt, een dominee die ook door de aanwezige niet-gelovers als 'een wijs mens' wordt omschreven.
En het allermooiste: iemand van wie je houdt en waar je voor het oog van iedereen 'ja' tegen zegt, en die 'ja' tegen jou zegt.
Wat wil je nog meer?
