Het Abel-moment

Een van de sympathiekste programma's op de Nederlandse televisie vind ik Taarten van Abel.

"Abel" (eigenlijk heet hij Siemon de Jong) is een banketbakker die kinderen helpt met het maken van een taart voor iemand die belangrijk voor hen is. Terwijl ze samen de taart maken praat Abel met zijn gast, en meestal blijkt er een bijzonder verhaal achter de wens te zitten, dat inlevend, maar nuchter en zonder tranentrekkerij wordt besproken.

Aan het eind is er altijd een mooi moment. Zijn we allebei tevreden? En dan komt Abels vaste formule: "Ik zeg: niks meer aan doen".

Het grappige is dat ik tijdens mijn werk, als ik zelf met projecten bezig ben of anderen in leerprocessen begeleid, vaak aan dat moment moet denken. Als je een resultaat aan het creëren bent, is het altijd lastig wanneer je moet ophouden. Zeker wanneer het gaat om persoonlijke of creatieve zaken waar niet echt keiharde SMART criteria aan hangen. En zeker wanneer je, zoals ik, last hebt van een flinke dosis perfectionisme.

Het is iets waar je steeds beter in wordt naarmate je het vaker doet. Maar altijd is het goed om dan even een Abel-moment in te lassen: "Ik zeg: niks meer aan doen".
Om te voorkomen dat je tot in de eeuwigheid aan het pielen bent aan dingen die al lang klaar zijn om op de wereld te worden losgelaten.

(Het schrijven van een blog-post: typisch zo'n ding waar je snel moet zeggen: niets meer aan doen. Deze ging inderdaad lekker snel :-) )