"Niet nu, ik ben met vakantie"

In een klassieke slotscène uit Fawlty Towers kruipt hoteleigenaar Basil na weer een vernederende confrontatie met zijn vrouw op de vloer in elkaar. Net op dat moment komen twee gasten langs, een echtpaar, allebei psychiaters, die de hele aflevering al getuige zijn geweest van Basils toenemende ontregeling (en daar onbedoeld ook aan hebben bijgedragen).

Ze kijken verbluft naar de rondhippende figuur aan hun voeten, de vrouw kijkt haar man vragend aan, en hij zegt met een zucht, "I'm on a holiday!"

Als mensen begeleiden of aansturen je werk is, is de verleiding groot om steeds in het 'coachingsstandje' te schieten. 'Als ik je even een tip mag geven...' 'Heb je dit wel vaker?' 'Er zijn handiger manieren om dit te doen, hoor.'
Ik had het zelf onlangs, toen een medewerker van je bank me omstandig begon uit te leggen dat het toch echt aan mij lag dat ik bepaalde informatie niet op de website had kunnen vinden. Alle tips uit de training Klantgericht Communiceren lagen op het puntje van mijn tong, en schreeuwden om eruit te mogen.

Uiteraard zijn er momenten dat je mensen moet aanspreken op hun gedrag. Wanneer het schade veroorzaakt. Wanneer je er echt oprecht last van hebt. Wanneer morele grenzen worden overschreden.
Maar als je niet oppast heb je voor iedere winkelbediende of kassamedewerker die je tegenkomt zo bepaald dat hij of zij jouw coachklant of studieobject of opstandige ondergeschikte is. Dat is hij niet, het is niet jouw plek om dat te bepalen.

En zeg nou zelf, naar de mensen kijken alsof iedereen een soort Basil Fawlty is, en jij hun psychiater, dat is toch wel van een zekere hoogmoed.