Rara, wie ben ik?

De naam waarmee mensen in een bepaalde tijd worden aangeduid door media, politici (en ook door henzelf) zegt veel over het mensbeeld van die tijd.
In de Romeinse tijd zei men 'Romanus' (Romein), ofwel: ik ben een trots en plichtsgetrouw lid van een hard en machtig volk.
Tijdens de Franse revolutie: 'Citoyen' (burger), ofwel: ik ben een gelijke in een tijd zonder klassenverschillen.
Onder de communistische regimes: 'Kameraad', ofwel: ik strijd met anderen voor de goede zaak.

En wat zijn wij nu in Nederland?
Op politiek gevoelige momenten wordt 'de kiezer' zo vaak gebruikt dat het gaat klinken als: ik ben een rood potlood op pootjes.
Maar het meest populair is het wel om mensen uit te schelden voor 'de consument'. Dat zou dus mijn reden van bestaan zijn: ik consumeer. Nieuwe auto's, nieuwe onbegrijpelijke financiële producten, geluk in poedervorm, we zitten kennelijk te wachten tot iemand het voor ons produceert, en zodra dat gebeurt bestaat onze bijdrage eruit dat we er met zijn allen tegelijk voor naar de winkel hollen.

Ik zie het toch liever anders. Wanneer staat de nieuwe generatie op die dat passieve label nu eens afwerpt? Die weer beseft dat ze naast individu ook deel van een gemeenschap zijn? Die dingen van waarde aan de wereld toe gaat voegen? 'Bijdrager', dat zou wel een mooie aanspreekvorm zijn.