Wereldbeeld

Soms kom je verhalen tegen die je niet zo snel meer loslaten.

Op de laatste dag van haar leven was Bano Rashid snipverkouden en koortsig. Ze praatte voor de camera over de rommel in de tent waar ze met haar jongere zus sliep, en haar zus vertelde later hoe trots ze was geweest dat ze haar laarzen had kunnen lenen aan een bezoekster die ze erg bewonderde. Bano had bijna geen stem meer, ze klonk als een schorre kraai. Ze straalde.

Bano's verkoudheid en koorts hadden haar redding kunnen zijn. Ze was eigenlijk te ziek om op de plek te zijn waar ze stierf. Maar ze wilde graag mee, en haar zus had haar opgepept, met warme thee en andere aandoenlijke dingen. Het lijkt me verschrikkelijk als je zo, zonder enige schuld, een rol hebt gespeeld in de gebeurtenissen die je zus fataal werden.

Bano Rashid was een van de 69 mensen die werden doodgeschoten op Utoya, slachtoffer van een wereldbeeld dat het verwoesten van iets waar je angst en boosheid bij voelt belangrijker vindt dan iets met liefde en enthousiasme op te bouwen.