De kunstkenner dacht even na en noemde toen een prijs.
'Nee,' zei de journalist, een beetje uit het veld geslagen, 'ik bedoelde eigenlijk de waarde van dit kunstwerk. In de ontwikkeling van de hele kunst, en zo.'
We moeten het de kunstkenner maar vergeven. Het is erg gebruikelijk om naar de waarde te vragen als je de prijs bedoelt. Bij Tussen Kunst en Kitsch gebeurt het wekelijks vele malen.
Misschien zijn het de economen wel die hiermee zijn begonnen. Zij volharden er al eeuwen in om financiële winst het 'bedrijfsresultaat' te noemen. Alsof het voeren van een bedrijf geen andere resultaten heeft: de ecologische 'footprint', bijdrage aan het innovatieklimaat, werkgelegenheid en een goede werkomgeving, en niet te vergeten diensten en producten die voor een klant waardevol zijn.
Ook binnen de branche waar ik het meest werk, de ICT, zie ik hoe beslissingen vaak eenzijdig op basis van 'de pegels' worden genomen. Hoe soms de ICT wordt uitbesteed omdat dat goedkoper is, zonder dat men kijkt wat er nu precies voor dat lagere bedrag wordt geleverd.
Soms denk ik: beste managers, jullie hebben toch allemaal geleerd over de Balanced Scorecard? Die niet voor niets Balanced Scorecard heet: financiën doen ertoe, maar ook wat je je klant levert, of het intern allemaal geregeld kan worden, en of je voldoende investeert in groei en ontwikkeling voor de toekomst.
En wanneer managers waarde en prijs verwarren, kijken klanten en medewerkers over het algemeen niet zo zielsgelukkig als de deelnemers aan Tussen Kunst en Kitsch die van de expert horen dat het vaasje dat ze van oudtante Gemma hebben geërfd opeens duizend euro 'waard' blijkt te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten