De twee meest van elkaar verschillende Zomergasten-afleveringen ooit, in twee opeenvolgende weken geprogrammeerd.
Lilian Goncalves, de bedachtzame. Erik van Lieshout, de wervelwind. Stilte en snelheid.
Sommigen vonden de aflevering met Goncalves te traag, of hadden gehoopt dat Jelle Brandt Corstius verder door had gevraagd. Maar ik heb genoten van de stiltes, de onuitgesproken verhalen achter de ogen van een bijzondere vrouw, de soms bijna verlegen-flirterige chemie tussen die twee mensen.
Wat nou precies die verschillende omstandigheden waren waardoor in Zuid-Afrika een waarheidscommissie wel opportuun was en in Suriname niet - die vraag had ik wel gesteld willen zien. Maar soms getuigt het niet stellen van een vraag van respect voor zowel de geïnterviewde als voor de loop van het gesprek.
Erik van Lieshout had heel interessante dingen te zeggen over het creatieve proces. Over de rol van eenzaamheid daarin, over wanneer een kunstwerk af is ("wanneer je het eerst drie keer de nek hebt omgedraaid"). De snelheid was veel meer die van de huidige tijd. Met alle onafgemaakte gedachten en hak-op-de-tak-bewegingen die daarbij horen. Net als waarschijnlijk zijn eigen creatieve proces.
En ik merkte dat ik het niet volhield. De snelheid en de chaos. En dat het me ging storen dat interessante gedachten steeds bleven steken in "ja, zo dus".
Ik dacht eerst: het zal de leeftijd wel zijn. Ik schakelde over naar een stukje Lilian Goncalves dat ik nog op de harde schijf had staan. En ik realiseerde me dat die stiltes mij juist heel erg helpen. Om contact te maken met de wereld om mij heen en mijn eigen gedachten.
Zo heeft iedereen zijn eigen proces. Ik denk niet dat dat erg veel met leeftijd te maken heeft. Ik ben per slot pas 44. ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten