De kunst van geleid worden

Met de troonswisseling hoor je gelijk weer de geluiden dat Willem-Alexander een veel ceremoniëlere koning zou moeten zijn, met nog minder invloed.
En dat het niet meer van deze tijd is om geleid te worden door een staatshoofd waar je niet op kunt stemmen.

Tegelijk zitten iedere dag miljoenen Nederlanders op hun werk. Geleid door managers waar ze niet op kunnen stemmen en die, anders dan het staatshoofd, beslissingen kunnen nemen over hun salaris, de inhoud van hun werk, en of ze volgende maand überhaupt nog een baan hebben.

Daar hoor je een Republikeins Genootschap nou nooit over.

Geleid worden is een gevoelige zaak in Nederland. We claimen graag veel inspraak, en willen dat er zo min mogelijk macht over ons wordt uitgeoefend.
Tegelijk is het ook wel makkelijk, zo'n manager die de pijnlijke beslissingen kan nemen waar niemand zich aan wil branden. Die we verantwoordelijk kunnen stellen voor al onze onvrede. En waar we vooral erg veel meningen over hebben (die we uiteraard aan iedereen verkondigen behalve aan de manager zelf).

Leiding geven is een vak apart, dat niet altijd goed wordt uitgeoefend.
Maar dan de kunst van geleid worden. Omgaan met iemand die leiding aan jou geeft: soms accepteren dat iets nu eenmaal zo is, dan weer op het juiste moment en op de juiste manier feedback of weerwoord geven.
Iets wat ook lang niet altijd goed gaat.

Volgens mij mede omdat wij Nederlanders ons erg ongemakkelijk voelen bij het idee van leiden en geleid worden.

Helden (5) - tegen wil en dank

Wie mijn e-zine leest zal merken dat ik soms een wat andere betekenis geef aan woorden. Succes is voor mij niet automatisch verbonden aan geld en status. En helden tegen wil en dank vind ik veel interessanter dan de klassieke, ongenaakbare superhelden.

Een prachtig voorbeeld van een held tegen wil en dank is de hobbit Frodo uit Lord of the Rings. Het is een fraaie vondst van Tolkien om als hoofdpersoon voor de gevaarlijke queeste juist zo'n klein manneke te kiezen dat het liefst in alle rust voor zijn huis een pijpje zit te roken.

Een van de vele mooie scènes uit de film is het moment waarop Frodo zijn taak aanvaardt. Om hem heen ruziën alle dapperen over wat er nu met die vermaledijde ring moet gebeuren en wie dat moet doen. De camera is gericht op Frodo's mentor, de tovenaar Gandalf. En wanneer je op de achtergrond Frodo ziet opstaan, en door het geruzie heen zijn zwakke stem hoort roepen ('Ik zal het doen. Ik zal de ring naar Mordor brengen'), vertrekt het gezicht van Gandalf pijnlijk. 'O jongen, doe het niet,' lijkt hij te denken. En naast alle zorgen over de gevaren waar Frodo aan blootgesteld gaat worden, kun je op dat gezicht ook een enorme bewondering aflezen voor zijn moed.

Helden tegen wil en dank zijn geen geboren helden. Ze kiezen een minder makkelijk pad omdat ze voelen dat ze nu eenmaal niet anders kunnen. Ze zijn misschien wel bang, maar dat maakt hen juist zo moedig als ze toch doen wat hen te doen staat.
Je vindt ze overal. Het kunnen mannen zijn, vrouwen, of kinderen. In het huiselijk leven of in grote organisaties. Allemaal mensen die hun beperkingen en twijfels op de koop toenemen, en een keuze maken omdat ze weten dat dat nu eenmaal het pad is dat ze te gaan hebben.

Opruimen

Rommel kan soms zo in de weg zitten

Op je aanrecht, als je na verloop van tijd zo veel vaat hebt staan, dat je gewoon maar weer een nieuw kopje pakt in plaats van er even een om te spoelen (laat staan de hele vaat te doen).

Of in je hoofd, als je zo veel ideeën en 'tasks-to-do' hebt dat je er maar niet eens meer aan begint.

Een beetje opruimen is dan erg lekker. Toch maar een half uurtje nemen om de vaat te doen en gelijk nog wat schoon te maken.
Of twee weken kerstvakantie opnemen en daarin helemaal niet aan al je acties denken. Heerlijk!