Een van de dingen die je vaak hoort, en die me ook vandaag weer werd verteld, is dat we passie moeten hebben.
Dat zette me even aan het denken.
Passie. Is dat nodig?
Ja, natuurlijk. Zonder passie geen energie, geen beweging, geen voldoening.
Passie. Ben je er dan?
Volgens sommigen wel. 'Alles waar je van kunt dromen kun je ook bereiken,' zeggen ze dan. Zou dat zo zijn?
Eind 19e en begin 20e eeuw waren tientallen mensen bezig om machines uit te vinden waarmee ze konden vliegen. Velen besteedden jaren van hun tijd en een groot deel van hun spaarcenten hieraan.
Je kunt wel zeggen dat ze een bewonderenswaardige passie hadden.
De meesten kwamen niet serieus van de grond. Zij die dat wel deden kwamen meestal ook weer ongezond hard neer. Een aantal van hun pogingen kun je zien in een grappig (en soms ook pijnlijk) filmpje. Blijf vooral kijken tot de tweede verschijning van de raketten-man (rond 1:30).
Wilbur en Orville Wright, een tweetal weinig opvallende fietsenmakers uit Ohio, slaagden er wel in een gecontroleerde vlucht uit te voeren. Waren zij dan gepassioneerder over wat ze deden dan die anderen?
Dat leert de geschiedenis niet. Wat de geschiedenis wel leert is een paar andere dingen:
Ze lazen de geschriften van andere luchtvaartpioniers, en trokken hun conclusies daaruit. Ze testten modellen uit in een primitieve windtunnel. Ze gingen stap voor stap te werk, en leerden uit iedere stap weer. Waar hun kennis tekort schoot, bijvoorbeeld op het gebied van de motor, riepen ze hulp in.
Ze hielden een 'low profile', klopten zich niet in het openbaar op de borst over hun passie. Ze hielden hun doel voor ogen en deden gewoon wat gedaan moest worden om dat te bereiken.
Passie was bij hen een gerichte liefde voor het idee dat ze werkelijkheid wilden laten worden. Daarnaast hadden ze daadkracht en geduld, ze kenden hun grenzen, en ze waren bereid te leren uit ervaringen, om hun kennis en vaardigheid te vergroten.
Dat is een combinatie waar je succes mee maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten