Wie er in het Catshuis nu het meest heeft toegegeven, daar blijken de geleerden die het ineens irrelevante akkoord hebben gelezen het nog niet over eens. Zelfs over de reden die Wilders had om uit de auto springen tast men in het duister. Het lijkt wel Kremlin-watchen.
Wat in ieder geval opviel was dat Wilders zichzelf met zijn onwrikbare uitspraken in een lastig parket had gemanoeuvreerd.
Het was de afgelopen jaren gewoonte om het politieke spel te bedrijven alsof je een prullerig souvenir nog voor een acceptabele prijs wilt verkopen: namelijk, beginnen met een hoge prijs in te zetten. Denk in de politiek aan de beroemde 'breekpunten', iets waar Wilders in grossierde.
Dat lijkt heel krachtig. Het probleem is echter: de ingewikkelde kwesties waar we in de politiek en in organisaties (en in het dagelijks leven) mee te maken hebben, zijn niet te vergelijken met een souvenirshop. In zo'n kwestie, waarin gezamenlijk zoeken naar oplossingen een vereiste is, betekent een hoog openingsbod dat er onherroepelijk een moment komt dat je daarop terug moet komen. En hoe hoger het bod, en hoe schriller de toon, hoe groter het gezichtsverlies.
En gezichtsverlies is iets wat een man als Wilders zich niet kan en wil veroorloven. Veel van de dingen die hij in naam van zijn kiezers als 'breekpunt' op de kaart zette waren niet of nauwelijks te verenigen met het kabinetsbeleid, en omgekeerd. En dat leverde een spagaat op, die niet meer tot een constructieve oplossing kon leiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten