Helden (4) - Het succes dat zich laat meten met anderen

Zoals je misschien al hebt gemerkt is mijn concept van held soms wat anders dan het reguliere beeld. Het overlijden afgelopen week van de Franse klimmer Maurice Herzog maakte me daar weer van bewust.

Herzog was in 1950 de leider van de expeditie die als eerste een berg van meer dan 8000 meter (Annapurna) beklom. Tijdens de afdaling verloor hij de meeste van zijn vingers en tenen door bevriezing. De expeditie, en de afgrijselijke terugtocht beschreef hij in het klassieke boek Annapurna premier 8000. Na zijn herstel werd hij als held geëerd en doorliep een glansrijke carrière als burgemeester en minister.

Dat Herzog een bijzonder man was zonder wiens volharding de top niet was bereikt, en die zijn leven als invalide op krachtige wijze invulling gaf, dat staat boven iedere twijfel.
Maar er zit iets oneerlijks in die heldenverering.

De man die met hem op de top stond, Louis Lachenal, raakte vanaf het begin in het vergeetboek. Anders dan Herzog had hij niet de positie en connecties om zijn heldenstatus te verzekeren. Anders ook dan Herzog, een amateurklimmer, was Lachenal een beroepsgids uit Chamonix, en het verlies van zijn tenen betekende het einde van zijn belangrijkste broodwinning. Na lange revalidatie wist hij nog wel een baantje als skileraar te krijgen, maar hij kwam al snel daarna om het leven bij een ongeval.

In Herzog's boek wordt Lachenal opgevoerd als een briljant klimmer, maar ook een beetje een ouwe zeur. In die geest beschrijft Herzog ook de laatste beklimming. Lachenal die klaagt over koude voeten. Lachenal die aan Herzog vraagt: "Wat zou jij doen als ik terug ga?" en die zich door het kordate antwoord ("Ik zou alleen verder gaan") laat overhalen om toch mee te gaan. Een tijdelijke inzinking, zo interpreteert Herzog.

Maar als we tussen de regels door lezen, zien we een heel ander beeld, dat bevestigd wordt door Lachenals verslag dat pas veertig jaar na zijn dood in ongecensureerde vorm verscheen.
Het beeld van een expeditieleider die verblind was door uitdroging en hoogte, door la gloire de la France, en misschien ook door de peppillen die ze gebruikten.
En van een veel ervarener gids, die het gevaar onderkende maar niet de strepen op zijn mouw had om voor de ander de veilige keuze te maken. Die daardoor zelf moest kiezen tussen eigen lijfsbehoud en de zorg voor een onervaren metgezel, en die koos voor zijn metgezel.

Ik heb ooit gezegd dat het succes dat zich laat meten aan dat van een ander vaak niet het ware succes is. Dat geldt voor mij nog sterker voor succes dat ten koste van anderen behaald wordt. En het felle licht van openbare verering doet heldendom vaak ook wat verbleken.

Maurice Herzog heeft (naast kritiek de laatste jaren) veel publiek eerbetoon gekregen. Gelukkig komt er nu ook meer waardering voor Lachenals in stilte genomen besluit, waarmee hij waarschijnlijk zijn metgezel het leven redde, en waarvoor hij een hoge prijs betaalde.

Het is 12-12-12 ... toevallig!

Dit is mijn laatste kans deze eeuw om een blogpost te plaatsen op zo'n welgevormde datum. We hebben er twaalf van gehad (de laatste zes waren allemaal World Hoop Day - je vraagt je af hoe het na 12-12-12 verder moet met de hoelahoep)

Wat ik vreemd vind is niet de datumkeuze van dit goede doel, of dat mensen graag 12-12-12 in hun trouwboekje willen hebben (lijkt me best grappig), maar alle van buitenaf bepaalde betekenissen die mensen aan dit soort datums hechten.

Zo kunnen we specifiek vandaag op Mount Shasta in Californië het begin van de Golden Age meemaken en ons DNA door aartsengelen laten transformeren tot goddelijk DNA.
En zo laten de organisatoren van het 12-12-12 Beyond the Prophecies Event ons weten dat de energiegolf die het einde van de huidige wereld inluidt (je begrijpt: 21 december, Maya-kalender) vandaag om 12.12 uur zijn hoogste punt heeft bereikt.

Dat aartsengelen en Maya's zich laten leiden door wat wij Westerlingen toevallig hebben vastgelegd als datumconventie (en dat ze ook nog rekening hebben gehouden met de overgang naar de Gregoriaanse kalender), dat gaat er bij mij moeilijk in.

Ik ben een voorstander van rituelen als ze je helpen weer bij jezelf te komen, in verbinding met anderen op eigen benen te staan, en zinvolle betekenis aan gebeurtenissen te geven.
Ik hoop alleen dat mensen niet hun autonomie gaan opgeven door de betekenis te veel buiten zichzelf te leggen.

Overigens vieren mijn vriendin en ik de 22e dat we vijf jaar bij elkaar zijn. Dus ik hoop dat dat einde van de wereld nog even op zich laat wachten.

Helden (3)

Ik zou nog schrijven over helden.

En dat zal ik doen. Op een andere manier dan ik had gedacht.

Afgelopen maand overleed mijn vader. Een man die vaak worstelde met zichzelf en anderen. Een man die het niet altijd makkelijk vond in deze wereld. Die desondanks altijd klaar stond voor zijn kinderen, en alles wat hij in zich kon vinden inzette, om te zorgen dat het hen aan niets ontbrak.

Dan ben je op je eigen manier ook een held. Dank je wel, pa!

Onderhandelen met de vijand - maar vergeet je vrienden niet!

Omdat het zo'n fascinerend en foutgevoelig proces blijft: de helden (die overigens ook niet foutvrij zijn) moeten nog even wachten, de politici (die ook best heldhaftig kunnen zijn) nemen even de centrale plek in.

In een eerdere post over de kabinetsonderhandelingen zei ik al hoe belangrijk het is om met een verhaal te komen dat voor je achterban acceptabel is. Onderhandelen doe je indirect ook met al die mensen die door jou en je opponent worden vertegenwoordigd.

In organisaties komt ik vaak problemen op dat gebied tegen, bijvoorbeeld over ICT-serviceovereenkomsten. Vaak worden die in een hogere managementlaag, of door aparte accountmanagers uitonderhandeld, zonder dat de rest van de organisatie er echt bij betrokken is. En dan mag de servicedesk-medewerker van de ICT-provider woedende afdelingsmanagers van de klant gaan uitleggen dat hij de gevraagde ondersteuning niet mag leveren, en dat ergens in hun organisatie iemand zit die daar akkoord voor heeft getekend.

Het blijkt in de politiek niet anders te gaan. Zie hier "ter lering ende vermaeck" het recept voor problemen, waar vooral de VVD nu last van heeft:

1) Je onderschat de problemen die een deel van je achterban heeft met de voorstellen die op tafel liggen.
2) Je hebt geen overleg tussendoor gehouden om ze voor te bereiden of inspraak te geven.
3) Je presenteert de uiteindelijke overeenkomst zonder veel inspiratie en overtuigingskracht.
4) Je onderschat de invloed van de anti-lobby, en hoe ver sommigen in je achterban willen gaan om de overeenkomst onderuit te halen.

Helden (2)

Eerder schreef ik in deze blog over Thomas Quasthoff, die ondanks zware lichamelijke handicaps een topzanger werd. Eerder dit jaar kwam helaas het bericht dat hij zijn zangcarrière heeft moeten beëindigen: zijn gezondheid staat hem niet meer toe om op topniveau op te treden.
Achter de geraniums kruipt hij echter niet, hij blijft masterclasses geven en is ook met een talkshow begonnen. Een echte held, wat mij betreft.

En volgens mij is het erg goed om helden te hebben. Mensen die je inspireren en tot voorbeeld dienen. De komende weken wil ik in deze blog weer vaker aandacht besteden aan dat soort mensen.

Guilty pleasures

Respect over en weer is een groot goed. Niet 'alles-om-de-lieve-vrede', maar zeggen wat er gezegd moet worden zonder de ander te beschadigen.
Als je, zoals ik, organisaties helpt bij het verbeteren van resultaten, leiderschap en samenwerking, ontkom je daar niet aan. Dan gaat het om de bal spelen en niet de man, om feedbackregels en noem maar op.

Soms is dat wel jammer. Soms wordt er zo creatief op de man gespeeld, dat ik zo'n belediging toch even moet vermelden.
Enjoy these guilty pleasures!

Groucho Marx stond erom bekend: 'Ik vergeet nooit een gezicht, maar in uw geval ben ik bereid een uitzondering te maken'.

Of Winston Churchill, die zijn opvolger als premier, de bescheiden Clement Attlee, omschreef als 'een schaap in schaapskleren'.

En een aardige in de categorie 'gevat reageren', van komedieschrijver Noël Coward.
Hij werd aangesproken door een actrice die zelf vooral in zware moralistische stukken speelde. Ze zei, 'Ik heb je laatste stuk gezien, Noël, en ik heb werkelijk niet één keer hoeven lachen.'
Waarop Coward: 'Meen je dat nou, darling? Ik heb jóuw laatste stuk gezien, en ik heb werkelijk plat gelegen.'

Help, we zijn het met elkaar eens!

Henk Kamp zei laatst dat de formatiegesprekken 'nog niet een keer' waren vast komen te zitten. De Volkskrant omschreef dit als 'vlekkeloos formeren'.

Soms verlopen gesprekken 'vlekkeloos' omdat er wederzijds vertrouwen is en moeilijke kwesties goed worden aangekaart en opgelost.

Maar soms doen mensen te hard hun best om eensgezind en harmonieus te zijn, en wordt er niet meer goed kritisch nagedacht. Bijvoorbeeld als er veel druk is, als de groep alleen staat tegenover de buitenwereld, of erg gelooft in het gezamenlijke gelijk. Dit soort 'Groupthink' heeft in het verleden vaak geleid tot ondoordachte besluiten, waar alle betrokkenen het toch roerend mee eens waren, zoals de Amerikaanse invasie van Irak in 2003.

Met deze twee mogelijkheden in het achterhoofd hoop je bijna dat er binnenkort iemand voor de camera staat met de mededeling dat de gesprekken 'even door een moeilijke fase gaan.'

Dat zal 'm leren!

Deze zomer werd een Nepalese boer op zijn akker door een cobra gebeten. Op zich niet zo opmerkelijk, dat gebeurt daar helaas wel vaker. Vreemder was het vervolg. In plaats van hulp te roepen achtervolgde hij het beest en beet het terug.

Dan de nieuwsmedia. In vrijwel alle koppen kwam het woord 'wraak' voor. Een reageerder noemde het zelfs 'rechtvaardig'. Kennelijk zit het idee van terugpakken diep in ons verankerd, en kunnen we daar achteraf ook erg goede rechtvaardigingen voor verzinnen ('Dat zal 'm leren.')

Mensen zijn vaak veel minder rationeel dan ze denken. Ooit moest een miljonair de helft van al zijn bezittingen aan zijn ex afstaan, waarop hij zijn Jaguar van twee ton verkocht voor vijftig euro, waarvan hij haar de helft gaf.
Een extreem voorbeeld, maar hoe vaak doen wij onszelf niet schade door iets wat tegen de ander gericht is? Al was het (eigen voorbeeld) alleen maar door wrokkig te blijven over dingen die de ander zich al lang niet meer herinnert? ('Dat zal 'm leren.')

Het meest kluchtig zijn nog wel de rationaliseringen, de verklaringen achteraf. 'Ik kon niet anders.' 'Hij maakte dat ik het deed.' 'Het was een kwestie van rechtvaardigheid.' ('Dat zal 'm leren.') Zo'n komkommer-bericht is dan af en toe wel goed om je eigen gedachtenkronkels weer even te relativeren.

Met de Nepalese man is het goed afgelopen. De cobra kwam er minder goed vanaf.

Wildbreien in het "ondertussen"-tijdperk

Mijn vriendin kwam met een aardige typering: we leven in het "ondertussen"-tijdperk. Wat we ook aan het doen zijn, we zijn ondertussen altijd met iets anders bezig.

We twitteren midden in een gesprek, checken e-mail terwijl we training volgen. Of, wat ik laatst tijdens een vergadering in een café meemaakte, we moeten voortdurend op Foursquare bijhouden wie er allemaal in de buurt zijn, en of we al vaker hebben ingecheckt dan de 'Mayor'. (Als dit laatste geheimtaal voor u is zou ik zeggen, blijf nog even in zalige onwetendheid.)

Internet en sociale media zijn prachtige middelen. Maar ze versterken ook een al aanwezige neiging: het verlies van focus, concentratie en geduld. U weet wel, die grappige ouderwetse eigenschappen die ons de relativiteitstheorie, de symfonieën van Beethoven en de boek- en filmversies van Lord of the Rings hebben gebracht.

We willen steeds meer tegelijk, maar bereiken daardoor niet per se meer. Ik moet zelf vaak mijn modem uitzetten om niet in de verleiding te komen. En hoezeer ik ook vrij en creatief wil denken, ik creëer veel meer concreet resultaat als ik mijn tijd secuur in blokken indeel, waarin ik met één specifiek ding bezig ben. Mensen kunnen nu eenmaal niet goed multitasken zonder de kwaliteit van de individuele taken te schaden.

Misschien beseffen we dat onbewust ook wel. Oude, geduldige bezigheden komen weer terug onder nieuwe, hippe namen. Slowfood. Mindfulness. Misschien hoort wildbreien (de omgeving versieren met zelfgemaakte breiwerken) daar ook wel bij. En misschien lezen we binnenkort ook gewoon weer een boek. Zou ik leuk vinden.

Onderhandelen met de vijand (deel 2)

Terwijl ik dit schrijf kijken de voormalige kemphanen PvdA en VVD of ze met elkaar een kabinet kunnen vormen. Iedereen moet zelf wel eens met anderen tot overeenstemming komen, dus is het interessant om zo'n proces van een afstand te bekijken.
Hoe gaan ze hier uitkomen?

Gaan ze zich vastzetten in de eigen standpunten (zoals tijdens de mislukte paarse formatie van 2010)? Of zullen ze, zoals Balkenende-Bos, later achtervolgd worden door de gevoelige knopen die ze nu niet door kunnen hakken? Misschien wordt het een compromis (Maurice de Hond grapte al: we gaan 126 km/u rijden). Of besluiten ze dat ze geen resultaat kunnen bereiken dat ze aan hun zwaar gepolariseerde achterban kunnen verkopen?

De onderhandelingstactiek die doorgaans de grootste kans biedt op een resultaat waar je trots op kunt zijn is 'win-win'-onderhandelen. Ofwel je laat je eigen stokpaardjes en voorgekauwde oplossingen los, en gaat gezamenlijk nieuwe wegen zoeken die voor beide partijen zo veel mogelijk resultaat opleveren.
Dus niet: ik wil op vakantie naar zee, en jij naar de bergen, en we eindigen halverwege in de lage heuvels. Maar wel: wat wil jij doen en wat wil ik doen, wat vindt ieder het belangrijkst, en welke bestemming geeft ons de meeste mogelijkheden daarvoor?

Veel lastige internationale kwesties zijn opgelost door niet alleen koeken doormidden te delen, maar ook op deze manier samen te kijken hoe je meer koek voor elkaar kunt creëren. Meer koek maakt je verhaal ook beter te verkopen aan de achterban.

De moeilijkheid voor Rutte en Samsom is dat dergelijk onderhandelen tijd kost. Om vertrouwen op te bouwen, en om creatieve oplossingen te verkennen. Terwijl de druk op de ketel staat. Wat dat betreft is het wel goed dat veel van de gesprekken in de achterkamer gebeuren, zonder journalisten er bovenop die wachten op een 'nieuwswaardige' uitglijder van een van beiden.

Ik wens de heren veel succes, en volg ze met interesse, zowel persoonlijk als beroepshalve.

Onderhandelen met 'de vijand'

In zijn speech vorige week prees Bill Clinton president Obama, omdat die de moed had zijn tegenstanders actief in de samenwerking te betrekken.
Een opmerking om bij stil te staan. Want zo vanzelfsprekend is dat niet.

Polarisatie is de laatste tijd het populairste verhaal. De 'ander' is de vijand. Daar praat je niet mee. Obama's tegenstanders zijn erg goed in dit verhaal. Veel Nederlandse politici proberen het ook.

Het is ook het verhaal dat mensen zichzelf vertellen. In veel organisaties is het cultuur geworden: CEO's die niet mét anderen praten, maar tégen hen, met zo min mogelijk ruimte voor antwoord. Medewerkers die zelfs niet tégen hun managers praten, maar met elkaar óver die managers praten. Wij zijn goed, zij zijn slecht, dom of niet te vertrouwen.

Het is het verhaal van de sheriff met de witte hoed, en de schurk met de zwarte hoed. Het verkoopt goed. Mensen voelen zich er stoer bij, en 'in control'.

Het is ook een achterhaald verhaal. De realiteit is meestal dat je de man met de zwarte hoed níet kunt uitsluiten. Omdat je simpelweg niet de macht, de wapens, of de meerderheid hebt om het zonder hem te doen.
Zo heeft Obama te maken met een sterk Republikeins gezind Congres. En als de peilingen kloppen zitten Rutte en Samsom na de verkiezing samen om de tafel. De meeste besluitvormingsprocessen, ook die in organisaties, zijn het resultaat van onderhandelingen.

Als je dan iets wilt bereiken zul je op de gewenste resultaten moeten focussen, en een deel van je heilige gelijk bij de voordeur achterlaten.
Anders blijven belangrijke beslissingen liggen. Stilstand.

Je zult ook je tegenstander enigszins 'heel' moeten laten. De basis van samenwerking is nu eenmaal dat glimpje van onderling vertrouwen. Toen Balkenende in de campagne van 2006 Wouter Bos beschuldigde van draaien en oneerlijkheid, legde hij daarmee gelijk een bom onder het kabinet dat zij later moesten vormen.

Je tegenstander als onbetrouwbare 'vijand' neerzetten omdat je daar zelf beter van denkt te worden: het komt in de praktijk neer op de tak afzagen waar je samen op zit.

De zin van spam

Regelmatig krijg ik spam-mail met pogingen mij Viagra of afslankkuren met appelcider aan te smeren, of phishing-mailtjes met verzoeken om te ‘updaten uw kaart informatie’ en daarvoor de inloggegevens geheel zichtbaar voor anderen in te kloppen.

Tussen al die mail viel er één in het bijzonder op:

‘Ik moet uw partnerschap’.

Een belangrijk thema voor mij is of de resultaten die je creëert zinvol zijn, in je rol, voor je bedrijf, in je leven. Wat precies zinvol is, is niet altijd even makkelijk zichtbaar te maken. Wat voor mijn gevoel in ieder geval niet zinvol is, is makkelijker uit te leggen. Dat is bijvoorbeeld als je vriendin je ’s avonds vraagt, ‘Schat, hoe was het op jouw werk’, en je antwoord is, ‘Geweldig, ik heb weer een miljoen phishing-mailtjes verstuurd’.

Maar bij ‘Ik moet uw partnerschap’ twijfelde ik even. Ik heb er moeite mee om een mailtje dat zo ontroerend knullig begint af te doen als “zinloos”.

Ik heb het niet geopend, dat dan weer niet.

Over de omgang met Alfa-mannen

Goed, nog één keer dan. Zomergasten.

Ondanks (of juist door) de vlotte babbel van Zomergast en telecom-goeroe Ben Verwaayen, was het mooiste moment gisteren een stilte.

Ik moet toegeven dat ik niet de hele aflevering heb uitgekeken. Er zaten interessante onderdelen in, de lichte en de duistere zijde van het vrije ondernemerschap, de speech van Steve Jobs aan Stanford die ik nog niet eerder had gezien - maar voor mijn smaak ook te veel ego en abstract management-jargon (en te weinig zelfreflectie en bereidheid om twijfel en onzekerheid echt te omarmen), om drie uur lang interessant te blijven.

Maar goed, dat mooiste moment. Ben Verwaayen had net, zoals hij al een paar keer had gedaan, een suggestie van interviewer Jan Leyers van tafel geveegd. Nee, dat had er helemaal niets mee te maken. Het gebeurde met de dwingende achteloosheid die veel hoge managers zich eigen hebben gemaakt, en die lijkt te zeggen: "Ach ja, dat kun jij nu wel denken, knul..."

Wat dit moment anders maakte was de reactie van Leyers. Hij sputterde niet tegen, hij knikte niet, hij keek niet op zijn blaadje wat het volgende fragment was. Hij keek Verwaayen alleen maar strak en onbewogen aan.

Het was even stil. Zonder de ruimte om door te gaan alsof er niets was gebeurd, en zonder het tegengas dat vaak brandstof is voor het motortje van Alfa-mannen, leek Verwaayen niet anders te kunnen dan bij zichzelf te rade gaan.
"Tja," zei hij. "Misschien was dat iets te snel geconcludeerd."

Gewoon kijken, zonder iets te doen. Een aardige om te onthouden, als we een Alfa-man de kans willen geven na te denken over iets wat hij het liefst buiten zijn belevingswereld wil houden.

Leiderschap onder druk

Zomergast Jolande Withuis werd gisteren tijdens de uitzending helaas geveld door een migraine-aanval. Heel naar voor haarzelf, en jammer ook omdat het een interessant gesprek was.
Ze had nog net het fascinerende fragment ingeleid waarin verzetsman Pim Boellaard werd geïnterviewd, een week na zijn bevrijding in het kamp Dachau, met het schampschot van een SS-kogel nog op zijn hoofd.

Boellaards levensverhaal, opgetekend door Withuis in haar boek "Weest manlijk, zijt sterk", is heel bijzonder: hoe een blijkbaar wat stijve doorsnee-man uit een nogal bekrompen milieu onder de moeilijkste omstandigheden boven zichzelf uitsteeg, en een held werd.

Welke eigenschappen maakten hem nu zo bijzonder? Allereerst moed. Wie tijdens een verhoor SS-baas Himmler recht in de ogen kijkt en zelfs pittig van repliek dient, heeft lef. En wie in het kamp met gevaar voor eigen leven weigert om een medegevangene af te ranselen als hij daar bevel toe krijgt, maakt duidelijk dat hij zich op geen enkele manier zijn integriteit laat afnemen.

Daarnaast grote betrokkenheid bij anderen. Boellaard was niet alleen met zichzelf bezig maar zette zich actief in voor zijn medegevangenen. Hij was steeds de man die de leiding nam, die moed insprak en hielp, en die de rechtse monarchisten (zijn eigen groep) en de communisten onder de gevangenen verenigd wist te houden zodat de SS hen niet tegen elkaar kon uitspelen. Diverse ex-gevangenen noemen Boellaard als de man die hen erdoor sleepte.

Daarnaast geeft het filmpje een sterk beeld van hoe Boellaard om zich heen moet hebben gekeken. Hij praat vanuit overzicht. Hij duikt niet weg in emotioneel zelfbeklag, maar ook niet in de passieve rol van "observator door de telescoop".
Hij beschrijft hoe het systeem werkte waar hij midden in zat, wat de bedoeling was van de "Nacht und Nebel"-verdwijningen, wat de grootste bedreigingen voor de gevangenen waren. Het is dat overzicht dat waarschijnlijk maakte dat hij zo veel mogelijk de regie kon houden. Dat hem de nuchterheid gaf om te beseffen dat het geïntimideer bij het verhoor door Himmler nog het meest bedoeld was om de aanwezige SS-ers angst voor hun baas in te boezemen. Dat hem ertoe bracht om andere gevangenen aan te sporen om geen afval te eten, hoe hongerig ze ook waren: 'A: het voedt niet. B: je wordt er ziek van. En C: je gooit je eigenwaarde te grabbel, en als je dat doet ben je verloren.'

Moed en integriteit. Actieve betrokkenheid. Overzicht dat tot heldere beslissingen leidt. Het zijn bepaald niet de slechtste eigenschappen voor iemand in een positie van leiderschap.

Verfrissend ouderwets: een eerbetoon aan Stephen Covey

Bron: Wikimedia Commons

Als ik met vakantie ben ga ik bijna helemaal offline. Geen mail of voicemail, nauwelijks internet, alleen SMS voor de dringende zaken. Heerlijk.
Het betekent wel dat ik bij thuiskomst altijd ontdek dat de wereld in de tussentijd niet stil is blijven staan. Wat me dit keer erg trof was het bericht van het overlijden van Stephen R. Covey.

Covey was een van de bekendste 'goeroes' op het gebied van persoonlijk leiderschap. Hij was al een oude man maar nog lang niet 'der dagen zat'. In april kreeg hij fietsend op een steile weg in Utah een ongeluk, en aan de verlate gevolgen daarvan overleed hij op 16 juli.

Nalatenschap
Het is altijd makkelijk om kritisch naar opvallende mensen te kijken. Ook Covey werd soms bekritiseerd, om zijn mormoonse geloof, om zijn nadruk op ouderwetse familiewaarden. Zelf heb ik wel eens moeite gehad met zijn gewoonte (die hij overigens deelt met veel Amerikaanse auteurs op zijn gebied) om ideeën van anderen zonder bronvermelding over te nemen.

Maar veel waardevoller is het om te kijken naar wat zo'n opvallende man bijgedragen heeft. Zijn nalatenschap, om in zijn eigen termen te spreken. En die is groot, heel groot. Je kunt nauwelijks om hem heen.

Pakkende vorm
Een groot aantal ideeën die Covey beschreef zijn gemeengoed geworden: proactiviteit, win-win denken, de Cirkel van Invloed, onderscheid maken tussen urgente en belangrijke dingen. Veel van deze ideeën waren niet van hemzelf. Covey's grote kracht lag om te beginnen in het verzamelen en bundelen van ideeën en ze presenteren in een pakkende vorm: een kader dat hij 'The Seven Habits of Highly Effective People' noemde. Zeven gewoontes, in gewoon Nederlands:

1. Niet mieren over wat je niet kunt veranderen, maar energie steken in waar je wat aan kunt doen.
2. Een beeld vormen van wat je belangrijk en waardevol vindt om te bereiken.
3. Je leven en tijd zo indelen dat je ook aan die belangrijke dingen toekomt.
4. Zoeken naar oplossingen die wederzijds voordeel bieden.
5. Luisteren om te begrijpen, daarna pas praten om begrepen te worden.
6. Zoeken naar synergie in samenwerking: verschillen waarderen, elkaars kracht gebruiken en elkaars zwakten compenseren.
7. Jezelf onderhouden: gezond leven, leren, sociaal actief zijn, en bewust blijven van je waarden.

Principes, geen trucs
Een van de mooiste eigenschappen van zijn werk heb ik altijd de verfrissende ouderwetsheid ervan gevonden. Covey bood geen snelle trucs voor goedkoop succes. Hij bood principes. Zoals hij zelf zei: 'waarden bepalen je gedrag, principes bepalen de gevolgen van je gedrag.'

Het zijn de eenvoudige, ouderwetse regels die we zo makkelijk vergeten:

Dat we niet verantwoordelijk zijn voor onze omstandigheden, maar wel voor de keuzes die we in die omstandigheden maken.
Dat mensen net als machines niet onbeperkt kunnen draaien, maar af en toe onderhoud nodig hebben.
Dat verschillen niet alleen lastig maar ook waardevol zijn.
Dat niemand graag in een relatie zit waarin hij structureel meer moet inleveren dan hij ontvangt.

Ik heb het altijd erg sterk gevonden dat Covey zich niet alleen richtte op het 'wij' (wat al snel zou leiden tot overmatig aanpassen aan anderen, of tot holistische vaagheden) of alleen op het 'ik' (wat al snel leidt tot succes najagen ten koste van anderen, of tot spiritueel narcisme).
Covey richt zich op de plek van het 'ik' in het 'wij'. Gewoonten 1-3 gaan over de stap van 'afhankelijkheid' naar 'onafhankelijkheid', ofwel je eigen plek vinden. Voor sommigen is de kous daarmee af, maar voor Covey is dat maar de eerste stap. Gewoonten 4-6 gaan daarom over hoe je, met je duidelijke eigen plek, weer bewust 'wederzijdse afhankelijkheden' met anderen kunt aangaan. En Gewoonte 7 gaat daarna over even afstand nemen en jezelf opfrissen, alvorens weer aan het werk te gaan.

Simpel, effectief, en o zo belangrijk.

Persoonlijkheid
Ik heb het geluk dat ik Covey een paar jaar geleden nog in Nederland hoorde spreken. Daar realiseerde ik me dat er meer was dan de inhoud alleen. Het verhaal was me inmiddels wel bekend. Het was de man zelf die het verschil maakte.

Ondanks zijn leeftijd leek Covey groot en massief. Misschien lag het aan zijn klassieke jasje met schoudervulling, misschien was het door dat imposante kale hoofd. Maar vooral was het omdat de man de indruk maakte dat hij zijn eigen verhaal niet alleen vertelde, maar belichaamde. Hij had iets aartsvaderlijks over zich.
Hij vertelde hoe de verandering van 20e-eeuwse industriële samenleving naar moderne kenniseconomie wordt tegengehouden doordat de denkwijzes niet veranderen. 'In this 21st century', zei hij, 'we still consider machines to be assets, and people to be costs.' Het kale hoofd ging even heen en weer. 'Well, how do you say "Duuhh!" in Dutch?'

Ik moest denken aan een verhaal uit zijn boek. Het ging over een gesprek dat hij had met de CEO van een groot bedrijf die klaagde dat zijn divisie-managers onvoldoende samenwerkten. Covey wees op de muur achter de man, waar de resultaten van de divisies stonden afgebeeld in de vorm van een paardenrace, met op ieder paard het hoofd van een van de divisie-managers geplakt. 'Vind je het gek dat ze niet samenwerken?'
En ik bedacht dat de grootste nalatenschap van Covey misschien wel het feit is dat CEO's en regeringsleiders luisterden (en hopelijk via boeken en andere media blijven luisteren) naar de stem van deze man en zijn gezonde principes.

De meeste mensen ...

Niet ver van waar ik woon staat een intrigerend citaat op de muur. Ik rij er vaak langs, maar pas onlangs heb ik opgezocht waar het vandaan komt.

Het blijkt van Oscar Wilde, en wat hij kennelijk bedoelde is dat de meeste mensen hun leven leiden alsof het niet van henzelf is, en vooral de dingen doen die andere mensen ook doen.
Een gevat maar ook wat schamper commentaar dus. Ik had bijna spijt dat ik het had opgezocht, want ik interpreteerde het zelf altijd heel anders.

Mij wees de tekst er altijd weer op dat mensen nu eenmaal verschillend zijn. Dat we er niet beter op worden door naar anderen te kijken alsof ze een mislukte kopie van onszelf zijn. De meeste mensen die je tegenkomt zijn niet zoals jijzelf. Ze zijn namelijk andere mensen.

Wat is waardevol?

Zo af en toe is het goed om na te denken over welke motieven voor jou het belangrijkst zijn. Ofwel, wat zijn je kernwaarden?

Want waarden zijn een belangrijk hulpmiddel bij het nemen van goede beslissingen. En je leven laten bepalen door je kernwaarden maakt een mens tevredener en effectiever.

Zo af en toe denk ik er over na. Er zijn best een hoop dingen waar ik waarde aan hecht. Ik zou er een flinke lijst van kunnen maken.

Toen vertelde een collega over een onderzoek waaruit bleek dat mensen in organisaties maar maximaal 3 waarden goed konden hanteren. Bij meer dan drie vergaten ze ze gewoon.

Daar zat ik met mijn lijstje. Kiezen dus. Wat zijn echt de belangrijkste, die ik tot richtsnoer wil maken?
Vooruit, hier zijn ze.

Zin, Fun, en Verbinding.

Zin, als in: zingeving, authentiek en zinvol bezig zijn. Resultaten neerzetten waar je op je tachtigste met tevredenheid op terug kunt kijken.
Fun, als in: plezier hebben (en ontspanning) in het gewoon doen.
Verbinding, als in: samen, contact met andere mensen, wederzijds vertrouwen en geven en nemen.

Groucho Marx zei ooit: 'These are my principles, and if you don't like them, I have others.' Het leuke van waarden is juist dat het geen aangenomen principes zijn. Daarom kwam dit lijstje voor mij eigenlijk niet als een verrassing. En dat is juist goed.

Ben benieuwd welk lijstje andere mensen hebben!

Lange of korte termijn

Mark Rutte reageerde vorige week nogal zuur op berichten dat voorzitter Van Rompuy op verzoek van de Europese Raad werkte aan plannen voor structurele veranderingen in Europa. We moeten niet vluchten in vergezichten, zei hij, maar nu problemen oplossen.

Het was natuurlijk een beetje de automatische reactie van een lijsttrekker die in verkiezingstijd de hete adem van anti-Europese kiezers in zijn nek voelt. Rutte relativeerde zijn verbale wegwerpgebaar dan ook snel.

Maar het zegt ook wel iets over hoe beide mannen denken. En het is een bijna schematische weergave van het eeuwige spanningsveld tussen lange- en kortetermijn-resultaten.

Op korte termijn denken levert snel iets op. Dat is wat Rutte doet: er onder druk op aandringen dat er snel een probleem wordt weggenomen, of in ieder geval de indruk wordt gewekt dat we ergens mee bezig zijn.

Van Rompuy denkt al verder dan de recessie. Hij weet dat kortetermijn-oplossingen een risico met zich meedragen. Want wat als het probleem weg is? Business as usual? Grote kans dat hetzelfde probleem over een paar jaar net zo hard weer terugkomt.
De moeilijkheid voor Van Rompuy, nog afgezien van de steeds meer om zich heen grijpende Eurofobie in de lidstaten, is dezelfde waar veel veranderaars in organisaties mee worstelen: structurele verbeteringen leveren niet zo heel snel zichtbaar resultaat op. En zijn dus moeilijk te verkopen.

Het is te hopen dat de politieke veranderaars de balans tussen structurele verbetering en snel resultaat kunnen vinden. Er hangt wel wat van af.

Mr Alia lost uw succes in zaken op

Als je in de grote stad woont (en misschien ook wel daarbuiten) heb je vast wel eens zo’n papiertje in de brievenbus gehad waarop een ‘groot medium en helderziende’ zijn hulp aanbiedt, ‘ook in de meest hopeloze gevallen enz.’

Dat ‘enz’ doet het hem natuurlijk.

Mr. Alia schijnt verder wat moeite te hebben met het uit elkaar houden van problemen, oplossingen en wensen. Zie de nogal willekeurige opsomming van alles waar hij bij kan helpen: ‘gezondheidsproblemen / impotentie, succes in zaken, familieproblemen, bescherming tegen elk gevaar…’. Enz.
Voor iemand die zegt dat hij ‘voor alle problemen een oplossing’ kan leveren, lijkt me dat onderscheid toch van enig belang. Je zult maar last hebben van succes in zaken.

We kunnen erom lachen. Maar hoe goed gaan we er zelf mee om? Hoe vaak blijven we zelf hangen in problemen, waardoor we geen stap verder komen? En hoe vaak gaan we snel aan een oplossing werken, zonder te weten of die ons wel echt brengt waar we willen zijn?

Lelijke eendjes?

Vorig voorjaar had ik op de blog een item over jonge ganzen. De natuur is een cyclus, en dus werken de watervogelen ook dit jaar weer aan het nageslacht. Dit keer de zwanen.

Ofwel: gewoon mooi.

Ik ben lekker boos!

Boos zijn is soms een taboe. Je herkent het misschien wel:

"Stel je niet zo aan."
"Zo ben je net je vader, je oom Jan, je kleine broertje."
"Laten we vooral rustig blijven en het rationeel bekijken."

Boos zijn is soms een excuus. Sommige mensen gebruiken het als een effectieve manier om hun zin door te drijven. En tegenwoordig kom je veel het soort "boze burger" tegen dat ervan uit lijkt te gaan dat hij per definitie gelijk heeft, omdat hij nu eenmaal boos is.

Maar boosheid is soms terecht. Het kan een signaal zijn dat iemand over je grens heen gaat. Dat je even voor jouw belang op de barricaden moet.

Het kan ook een signaal zijn dat je jezelf een schop onder je kont moet geven. Boosheid is ook energie. En ik heb gemerkt dat dat erg van pas kan komen als je een tijd om een bepaalde hete brij aan het draaien bent.

"EN NU HAK JE GEWOON #$%*^@#$% EEN KNOOP DOOR!"

Ahhh, lekker! Beweging.

Lekker mee naar Abilene, of toch maar eigenwijs?

Trainen is soms ook verhalen vertellen. Hier is een leuke die ik onlangs hoorde:

Een echtpaar in Texas zit met de ouders van de vrouw een spelletje domino te spelen op de veranda. Iemand vraagt: "Wat zullen we doen met het eten?" De vader van de vrouw zegt: "Zullen we naar Abilene rijden en in het Café daar gaan eten?"

Er valt even een stilte, en in de hitte vegen mensen wat zweet van het voorhoofd. De vrouw zegt dat het haar wel een goed idee lijkt. Haar man vraagt nog even hoe ver het rijden is (ruim 80 kilometer) en of de airco al gerepareerd is ("Nope"), en zegt dan dat hij wel wil als zijn schoonmoeder ook wil. Natuurlijk, zegt die, dat wil ze wel.

De rit is lang, stoffig en smoorheet. De hamburgers zijn niet te eten. De terugrit is al net zo onaangenaam.

Als ze na vier uur weer thuis zijn, zegt iemand dat het toch best wel leuk was.
Voorzichtig brengt de schoonmoeder dan naar voren dat ze eigenlijk liever thuis was gebleven. "Ik ging vooral mee omdat jullie zo enthousiast leken."
De man zegt, "Ik ging vooral mee om jullie een plezier te doen."
De vrouw zegt, "Ik ging vooral mee omdat pa het voorstelde."
Iedereen kijkt de vader aan. "Tja," zegt die, "ik stelde het alleen maar voor omdat ik dacht dat jullie je zaten te vervelen."

Soms heb je van overeenstemming meer last dan van een conflict. Het kan dus geen kwaad elkaar bij een besluit even te vragen: "Are we going to Abilene?"

Als de vos de passie preekt ...

Een van de dingen die je vaak hoort, en die me ook vandaag weer werd verteld, is dat we passie moeten hebben.
Dat zette me even aan het denken.

Passie. Is dat nodig?
Ja, natuurlijk. Zonder passie geen energie, geen beweging, geen voldoening.

Passie. Ben je er dan?
Volgens sommigen wel. 'Alles waar je van kunt dromen kun je ook bereiken,' zeggen ze dan. Zou dat zo zijn?


Eind 19e en begin 20e eeuw waren tientallen mensen bezig om machines uit te vinden waarmee ze konden vliegen. Velen besteedden jaren van hun tijd en een groot deel van hun spaarcenten hieraan.
Je kunt wel zeggen dat ze een bewonderenswaardige passie hadden.
De meesten kwamen niet serieus van de grond. Zij die dat wel deden kwamen meestal ook weer ongezond hard neer. Een aantal van hun pogingen kun je zien in een grappig (en soms ook pijnlijk) filmpje. Blijf vooral kijken tot de tweede verschijning van de raketten-man (rond 1:30).

Wilbur en Orville Wright, een tweetal weinig opvallende fietsenmakers uit Ohio, slaagden er wel in een gecontroleerde vlucht uit te voeren. Waren zij dan gepassioneerder over wat ze deden dan die anderen?
Dat leert de geschiedenis niet. Wat de geschiedenis wel leert is een paar andere dingen:

De gebroeders Wright hadden als fietsenmakers enige kennis van constructies. Maar daar lieten ze het niet bij.
Ze lazen de geschriften van andere luchtvaartpioniers, en trokken hun conclusies daaruit. Ze testten modellen uit in een primitieve windtunnel. Ze gingen stap voor stap te werk, en leerden uit iedere stap weer. Waar hun kennis tekort schoot, bijvoorbeeld op het gebied van de motor, riepen ze hulp in.
Ze hielden een 'low profile', klopten zich niet in het openbaar op de borst over hun passie. Ze hielden hun doel voor ogen en deden gewoon wat gedaan moest worden om dat te bereiken.

Passie was bij hen een gerichte liefde voor het idee dat ze werkelijkheid wilden laten worden. Daarnaast hadden ze daadkracht en geduld, ze kenden hun grenzen, en ze waren bereid te leren uit ervaringen, om hun kennis en vaardigheid te vergroten.

Dat is een combinatie waar je succes mee maakt.

Roots

Net terug van een stedentrip naar Wenen. Niet alleen de stad van Sissi-souvenirs, maar ook een van de geboorteplaatsen van de moderne tijd, de moderne kunst, het moderne denken. De stad die zowel Hitler als Freud, Theodor Herzl en Ludwig Wittgenstein vormde. De stad waar de architect Loos strakke moderne gebouwen naast de barokke paleizen bouwde, en waar Friedensreich Hundertwasser daar weer bontgekleurde sprookjeshuizen naast liet zetten.

Het is ook de stad waar mijn grootvader tot zijn 25e jaar woonde. Een beetje mijn stad, dus.
Het was mooi, maar soms lastig, om een deel van mijn roots tegen te komen waar ik me niet dagelijks bewust van ben. De omgangsvormen, die kalmer en indirecter, maar soms ook stugger zijn dan in Nederland. Het grotere beroep op collectieve regels en fatsoensnormen, wat soms prettig is (rustig in een park zitten zonder schetterende muziek), maar soms niet (de felheid waarmee museumsuppoosten de regels handhaven is bepaald verontrustend).
Ik leerde mezelf ook weer wat beter kennen: die indirectheid die ik goed ken, de moeite die ik soms heb met Nederlandse grote bekken.

We vinden onszelf tegenwoordig vooral zelfstandige individualisten. Terwijl we voor een groot deel ook het product zijn van de omgeving. We denken vaak dat we dingen uit vrije wil doen, maar in feite zijn we vaak onbewust nog steeds bezig te reageren op wat we uit onze omgeving mee hebben gekregen.
En zonder gelijk Sigmund Freud te gaan spelen: het is wel handig om het verschil tussen vrije keuzes en automatismen te leren kennen, als we echt effectief willen functioneren.

Chicken game (deel 2)

Voor politieke bloggers is het hoogseizoen. Ik ben geen politieke blogger, maar ik moest wel denken aan mijn eerdere blogpost over onderhandelen en wie er het eerst toegeeft.

Wie er in het Catshuis nu het meest heeft toegegeven, daar blijken de geleerden die het ineens irrelevante akkoord hebben gelezen het nog niet over eens. Zelfs over de reden die Wilders had om uit de auto springen tast men in het duister. Het lijkt wel Kremlin-watchen.

Wat in ieder geval opviel was dat Wilders zichzelf met zijn onwrikbare uitspraken in een lastig parket had gemanoeuvreerd.

Het was de afgelopen jaren gewoonte om het politieke spel te bedrijven alsof je een prullerig souvenir nog voor een acceptabele prijs wilt verkopen: namelijk, beginnen met een hoge prijs in te zetten. Denk in de politiek aan de beroemde 'breekpunten', iets waar Wilders in grossierde.

Dat lijkt heel krachtig. Het probleem is echter: de ingewikkelde kwesties waar we in de politiek en in organisaties (en in het dagelijks leven) mee te maken hebben, zijn niet te vergelijken met een souvenirshop. In zo'n kwestie, waarin gezamenlijk zoeken naar oplossingen een vereiste is, betekent een hoog openingsbod dat er onherroepelijk een moment komt dat je daarop terug moet komen. En hoe hoger het bod, en hoe schriller de toon, hoe groter het gezichtsverlies.

En gezichtsverlies is iets wat een man als Wilders zich niet kan en wil veroorloven. Veel van de dingen die hij in naam van zijn kiezers als 'breekpunt' op de kaart zette waren niet of nauwelijks te verenigen met het kabinetsbeleid, en omgekeerd. En dat leverde een spagaat op, die niet meer tot een constructieve oplossing kon leiden.

Het M&M-moment

Een van de leuke dingen van zelfstandige zijn is dat niemand je vertelt wat je moet doen.

Een van de lastige dingen van zelfstandige zijn is dat niemand je vertelt wat je moet doen.

Om te voorkomen dat ik aan het eind van een dag denk 'Wat heb ik vandaag eigenlijk gedaan?' moet ik mezelf aan het begin van die dag altijd even goed toespreken en op het spoor zetten. Mijn eigen manager zijn, zogezegd.
Dus voordat ik in de wirwar van klusjes, afspraken en e-mails duik, even een moment om te bedenken: waar was ik ook al weer mee bezig, en wat ga ik vandaag doen om daar een stap verder in te komen?

Het beste werkt dat als ik niet alleen klakkeloos een lijstje ga schrijven, maar begin met een korte meditatie. Dat is voor mij de beste manier om te focussen.

Meditatie en management. Mijn persoonlijke M&M-moment.

Innovatie en beheersbaarheid

In veel organisaties of afdelingen die ICT-diensten aanbieden lopen ze ertegenaan: de klant wil nieuwe oplossingen en het management wil innovatie, en tegelijk wil de klant betrouwbare service en wil het management dat alles beheersbaar blijft.

Veel bordjes om tegelijkertijd omhoog te houden. Daarover gaat mijn artikel "Een dans van tegengestelden" dat afgelopen najaar in het Tijdschrift IT Management verscheen. Hier te downloaden.

Chicken game

Ik ben geen fan van het huidige kabinet, maar afgelopen week wilde ik beroepshalve wel even de vlieg op de muur van het Catshuis zijn.

Het 'weglopen' van Geert Wilders is soms uitgelegd als een manier om zijn latere handtekening onder het akkoord makkelijker aan zijn achterban te verkopen. Best mogelijk.
Maar misschien was het ook wel gewoon een spelletje Chicken, zoals dat vaker bij onderhandelingen voorkomt.

Bij Chicken gaan twee partijen een spannende uitdaging aan, waarbij degene die het eerste opgeeft een 'chicken' (wij zeiden als kinderen: 'bange schijtert') is. In een voorbeeld uit de film Rebel Without A Cause doen twee jongens wie het verst in een auto naar een ravijn durft te rijden zonder te stoppen.

Slimme onderhandelaars houden altijd in gedachte wat hun beste alternatief is wanneer de onderhandelingen mislukken. Men noemt dit je BAZO, je Beste Alternatief Zonder Overeenkomst, en een bekend principe bij (coalitie)onderhandelingen is dat meestal niet degene met de grootste mond of de beste argumenten het grootste deel van de koek krijgt, maar degene met de betere BAZO, die dus bijvoorbeeld makkelijker kan zeggen: 'Oké, als het zo moet, dan maar nieuwe verkiezingen."

Het wordt lastig wanneer beide partijen de ander willen laten geloven dat zij de beste BAZO hebben. In dat geval kan het machtsspel uitlopen op een echt partijtje Chicken, waarbij de dialoog enigszins versimpeld kan worden weergegeven als:
'Ik hou ermee op hoor.'
'Nou, ga maar als je dat wilt.'
'Ik ga echt hoor.'
'Nou ga dan.'
waarbij beide partijen hopen dat de ander zal inbinden.

Het blijft speculeren of dit echt gebeurd is. Maar als het zo is zullen we straks aan het akkoord kunnen zien wie er het langst in de auto is blijven zitten.

Leiden en volgen

Ik dans al een paar jaar Argentijnse tango bij Cuartito Azul in Rotterdam (tip: ook gaan doen!)

Behalve dat het er prachtig uitziet, en heerlijk is om te doen, leert Argentijnse tango je ook een heleboel over jezelf, over concentratie, balans, niet te veel denken, en meerdere dingen tegelijk met je lichaam doen.

En over leiden en volgen. De dans is namelijk, in tegenstelling tot veel 'ballroom'-dansen, volledig geïmproviseerd. Geen enkele figuur gaat automatisch, op ieder moment moet je als leider duidelijk maken wat je intentie is, als volger die intentie omzetten in een elegante beweging, en als leider weer inspelen op die beweging. Als dat goed loopt ontstaat een prachtige wisselwerking waarin ieder zijn eigen rol heeft.

Als trainer/coach denk je dan uiteraard aan andere vormen van interactie tussen mensen, en aan aansturing en omgaan met leiding. Ik heb al eens een tango-oefening gebruikt in een training voor teamleiders. Om gewoon eens fysiek te ervaren hoe het is om leiding te geven of te ontvangen. En dat dat niets te maken heeft met autoritair zijn, maar wel alles met duidelijke intentie.

Afijn, het mooiste is nog altijd om een goed tango-koppel aan het werk te zien. Je kunt hier kijken naar Hugo en Marieke van Cuartito Azul.

Aan de deur wordt niet verkocht

Ik ben er nog een beetje beduusd van.

Vijf minuten geleden:

Bel gaat, ik doe open.
Man in vlot pak, halflang haar tot over zijn oren. Type verkoper. Zwaait met kaartje.
"GoedemiddagwijzijnvandeNUONwiltuoverstappenofallesbijhetoudelaten?"
"Eh... ik wil alles bij het oude laten."
"Oké." En weg is-ie.

Afpoeieren was nog nooit zo makkelijk. Dat is prettig. Of de man zo zijn dagelijkse target haalt is de vraag. Maar misschien is dat voor de NUON op den duur wel beter.

American courage

Als ondernemer - of sowieso als iemand die de dingen niet alleen wil laten gebeuren zoals ze altijd gebeurd zijn - moet je wel eens spannende dingen doen. Dingen die, zoals trainers dat zo luchtig zeggen, 'buiten je comfortzone liggen':

- Jezelf nadrukkelijk op de kaart zetten als interessante leverancier.
- Voor een groep een 1-minutenpresentatie houden.
- Tijdens een netwerkgesprek inhaken op een 'koopsignaal'.
- Iemand bellen die je nog nooit eerder gesproken hebt.
- Iemand bellen die je al te lang niet gesproken hebt.

Ik begin zelf deze week met een nieuw marketingprogramma ('marketingoffensief' noemen ze dat geloof ik, maar ik ben nooit zo'n fan van dat soort oorlogszuchtige metaforen). Daarbij ga ik veel van dit soort dingen tegenkomen. Dat is spannend.

Gelukkig biedt het boek dat ik hierbij onder handbereik houd (Get Clients Now! van C.J. Hayden) niet alleen veel praktische tips en manieren om in beweging te komen, maar ook een aantal geruststellende wijsheden.

Daar ben ik wel dol op: wijsheden. Dan zeg ik graag dat ik het zelf ook al zo had bedacht, maar dat het fijn is om dat ook eens door iemand anders geformuleerd te zien. En in dit geval is dat ook wel zo. ;-) Sommige dingen weet je eigenlijk al voordat je ze zelf toepast.

Affijn, hier is een van de mooiste: "Courage is not the absence of fear. It is the ability to take action while feeling afraid."

De schoonheid van makkelijk

Sommige mensen vinden dingen mooier als ze met moeite tot stand zijn gekomen. Bij sommige muziek of schilderijen is inderdaad de moeite een indrukwekkend deel van het kunstwerk geworden. Zelfs aan de luchtigheid van Beethovens allerlaatste werken (http://www.youtube.com/watch?v=sP1UGtTHkOg) kun je horen dat die niet zomaar kwam aanwaaien, maar echt met moeite verworven is.

Toch overdrijven mensen volgens mij soms. De gretigheid waarmee iemand die om vier uur is opgestaan om een zonsopgang te zien, uitgebreid vertelt dat die zonsopgang toch echt veel mooier was dan de zonsondergang waar je die avond geen speciale moeite voor hoeft te doen, tja, je zult begrijpen, ik ben geen ochtendmens. Of de inspanning die mensen verrichten om naar plekken te gaan waar niemand anders komt (en, ja dat kan heel mooi zijn) terwijl ze de schoonheid vlak naast hun voordeur over het hoofd zien.

Vandaar deze foto's: van een wandeling onder de rook van Rotterdam, een paar minuten van het eindpunt van lijn 25 vandaan.

Relativeren

Ik ben nogal een perfectionist. Dat levert vaak goede resultaten op, maar ook best wel wat onnodige zweetdruppels. Ik maak me nog wel eens zorgen of wat ik doe wel goed genoeg is voor de mensen voor wie ik het doe.

Wat ik dan me vaak herinner is die Engelsman die ik ooit in het Nederlands een presentatie hoorde geven. Vooral zijn opening:

"Eerst ik moet verontskuldigen voor de feit dat ik spreek niet zo goed Nederlands. Ik heb gekocht een boekje op Heathrow Airport: 'Hoe te leren Nederlands in anderhalf uur'. Maar helaas de flight was maar vijfenveertig minuten."

De zaal lag plat, het ijs was gebroken, en wat hij zelf misschien aan zenuwen had was waarschijnlijk ook verdwenen.

Den Haag van bovenaf

Een van de leuke dingen van zelf ondernemen is dat organisaties die netwerkbijeenkomsten organiseren vaak hun best doen om dat op bijzondere locaties te doen. Zoals gisteren de Open Coffee in Den Haag. Op de bovenste verdieping van de Haagse Toren. Snijdende wind, maar toch even naar buiten om mijn oude woonplaats van bovenaf te bekijken.

Het 2e gebod van Madelon

Afgelopen weekeind hebben we Madelon herdacht. Madelon, een goede vriendin van mijn vriendin, overleed op 7 januari na een lange periode van ziekte, behandeling, tijdelijk herstel, en opnieuw ziekte.

Op de rouwkaart stonden haar '10 geboden', die ze anderhalf jaar geleden opschreef. Wijze lessen van iemand die er niet meer is hebben vaak een extra lading, en deze zijn alle tien mooi, maar één ervan is me in het bijzonder bijgebleven, juist omdat hij een beetje tegen de draad in gaat:
"Leef klein en betekenisvol, niet groots en meeslepend."